De Volkskrant publiceerde op 16 augustus het verhaal over de Adventure Playground in Londen dat door Gerben Helleman e.a. op Linked-In werd gedeeld. Voor mij is het artikel minder nieuwswaardig, ik ken de filosofie en praktijk van de Engelse avonturenspeeltuinen al langer, maar wat mij opvalt zijn de vele likes en comments. Hieruit concludeer ik dat het artikel breed wordt gewaardeerd en de lezers de opzet en het idee van een adventure playground onderschrijven. De vraag die ik wil voorleggen is waarom zo’n speelomgeving dan nog niet bestaat in Nederland en, mogelijk belangrijker, wat de vele reageerders zelf voor rol kunnen en willen spelen om speelplekken avontuurlijker, risicovoller en zonder volwassen bemoeienis te maken?
Er zijn in Nederland wel ‘bouwspeeltuinen’, zoals Jeugdland of ‘t Landje in Amsterdam, maar van een ‘junk playground’ vol met ‘loose parts’, losse materialen zoals op de foto, en waar ook ouders niet welkom zijn ken ik het bestaan niet. Het wordt tijd dat wij de daad bij het woord voegen, als wij zo jaloers naar het Engelse voorbeeld kijken, en zo’n speelplek voor kinderen echt gaan realiseren.
Ik wil graag het kindervakantiewerk, huttenbouwdorpen in de zomervakantie, noemen als ‘best practice’, als voorbeeld van hoe kinderen wél hun eigen ding kunnen doen binnen een georganiseerde chaos. Ik ben zelf als vrijwilliger en organisator actief bij de Kindervakantieweek Doorn en daar proberen wij het idee van de junk adventure playground zo dicht mogelijk te benaderen. Dus: pallets, hamers, zagen en ander gereedschap beschikbaar en vrij te gebruiken door de kinderen; een vrachtwagen gelost vol met loose parts als rollators, meubilair, kussens, trappen etc.; en ouders mogen het hek niet binnen. Dit alles geeft kinderen een grote vrijheid, autonomie om hun eigen ding te kunnen doen zonder volwassenen in de buurt die hun spelen bewust of onbewust beïnvloeden. Tieners en jongeren begeleiden de groepen zodat volwassenen echt op afstand zijn. Waar dit toe leidt zijn prachtige bouwwerken, zelf bedacht spelen en het vertrouwen door kinderen op hun eigen inschattingen en het verleggen van grenzen. Hoe mooi is dat. In mijn presentatie voor het TAPLA symposium in Parijs afgelopen december is te lezen én te zien wat zo’n pop-up junk playground in de praktijk is.
Professionals die met kinderen werken zien dat zo’n speelruimte waardevol is maar vinden het ook lastig. Belemmeringen die vaak genoemd worden in het faciliteren van risicovol spelen bij kinderopvang, scholen of speeltuinen zijn: reactie van en relatie met ouders; regelgeving, protocollen, aansprakelijkheid; niet weten of leidinggevende achter afweging van professional staat; en praktische zaken als opslag of laten liggen van materialen in de speelruimte. Het voorbeeld van een huttenbouwweek, de ‘pop-up adventure playground’, laat zien dat dit allemaal overkomelijk is, als wij als volwassenen en professionals maar lef en moed tonen, net als de kinderen tijdens het spelen.
Ik wil jullie als reageerders, waaronder professionals uit onderzoek, ontwerp, kinderopvang, onderwijs, toezicht, beleid, gemeenten etc., die zo enthousiast zijn oproepen: wie neemt de handschoen op? En gaat er (mede) voor zorgen dat de buitenruimte van kinderopvang, school, beheerde speeltuin als eerste in Nederland een echte junk adventure playground wordt? Dus niet een ‘groen schoolplein’, een huttenbouwplaats, een natuurlijke speeltuin, een speeltoestellenplek, maar een ‘rommel avonturen speeltuin’ die niet wordt opgeruimd maar van en voor de kinderen zelf is. Ik ben benieuwd.
Ik lever graag mijn bijdrage vanuit De Blauwe Ton en zorg voor de initiatiefnemer belangeloos voor een vrachtwagen loose parts, training/workshop voor begeleiders en advies vanuit mijn kennis en ervaring over de playwork benadering, risicovol spelen, en ‘spelen met spullen’.
Reactie plaatsen
Reacties