De Volkskrant publiceerde op 16 augustus het verhaal over de Adventure Playground in Londen dat door Gerben Helleman e.a. op Linked-In werd gedeeld. Voor mij is het artikel minder nieuwswaardig, ik ken de filosofie en praktijk van de Engelse avonturenspeeltuinen al langer, maar wat mij opvalt zijn de vele likes en comments. Hieruit concludeer ik dat het artikel breed wordt gewaardeerd en de lezers de opzet en het idee van een adventure playground onderschrijven. De vraag die ik wil voorleggen is waarom zo’n speelomgeving dan nog niet bestaat in Nederland en, mogelijk belangrijker, wat de vele reageerders zelf voor rol kunnen en willen spelen om speelplekken avontuurlijker, risicovoller en zonder volwassen bemoeienis te maken?

Het ‘risicovol spelen’ van kinderen is steeds meer in de belangstelling. In mijn presentaties voor pedagogisch professionals van de BSO en natuureducatie medewerkers komt de meerwaarde voor kinderen aan bod en de dilemma’s die volwassenen hebben. Toch is het gek om risicovol spelen als aparte categorie van het spelen van kinderen te beschouwen. Immers, het aangaan van risico bij het spelen is voor een kind vanzelfsprekend. Als vanzelf worden zij aangetrokken door dat muurtje om op te klimmen, of gaan zij achterstevoren de glijbaan af. Kinderen zoeken hierbij naar een uitdaging die past bij de vaardigheden die zij hebben of willen uitbreiden. Het kind zoekt van nature onzekerheid en onvoorspelbaarheid op bij het spelen, waarbij het ook weet dat er een kans is op bezering. En dat vindt het kind oké.